Paspoort 

Voor een impressie van ds. Sophie, klik hier voor een korte aflevering van ‘De Binnenkamer’, over gebeden uit de christelijke traditie.


Inspiratie
God is degene door wie wij worden overvallen, die onontkoombaar op onze weg treedt.

Dit citaat van de beroemde theoloog Karl Barth is geloof ik wel van toepassing op mijn leven. Met ons gezin gingen we in mijn jeugd met enige regelmaat naar de kerk. Toch is het christelijk geloof me niet met de paplepel ingegoten. Ik kom niet uit een domineesfamilie en wist niet van het bestaan van de studie theologie af. Op de middelbare school ging ik vragen stellen bij het geloof dat ik vanuit mijn opvoeding had ontwikkeld. Ik ging uiteindelijk theologie studeren vanuit het verlangen te willen weten wie God is. Dat de studie theologie vooral betekende dat je jezelf nog méér vragen gaat stellen dan je al had, heb ik gaandeweg mijn studie ondervonden. Toch heeft mijn geloof zich verdiept door de studiejaren heen en heb ik terugkijkend mijn ontwikkeling en weg naar het predikantschap ervaren als roeping en een zegen.

Geloof is getrooste wanhoop
Deze uitspraak schreef ik in het eerste jaar van mijn predikantsopleiding (sept. 2010) in een boekje met inspirerende citaten. Het is een uitspaak van kerkhervormer Maarten Luther, in de mond genomen door mijn docent Ethiek. Het raakt me omdat ik hierin herken waar het in geloven voor mij om gaat: midden in je bestaan met al zijn ingewikkelde vragen over wie je bent en hoe het leven in elkaar zit, aangesproken worden door God en ontdekken dat daar zin en troost te vinden is. Als je dat eenmaal ontdekt, gaat er een wereld voor je open.

Christenen die niet het gevoel hebben van de Gekruisigde te moeten wegvluchten, hebben hem waarschijnlijk nog niet radicaal genoeg begrepen.
Mijn masterthesis schreef ik over een boek van de Duitse theoloog Jürgen Moltmann met de titel Der Gekreuzigte Gott dat in de tijd dat het uitkwam (1972) veel stof deed opwaaien. Sterk beïnvloed door wat Moltmann had meegemaakt in de Tweede Wereldoorlog ontwikkelde hij een theologie die zijn beginpunt neemt in het kruis van Christus Bijzonder vind ik dat Moltmann aan het begin van zijn boek eerlijk benoemt dat het kruis van Jezus ons afstoot. Het is alles behalve vanzelfsprekend dat het kruis iets over God zou zeggen. Onze eerste natuurlijke neiging is van het kruis te willen wegvluchten. Dat is ook Moltmanns eigen neiging geweest. Toch schrijft hij daarna een boek van 315 pagina's waaruit blijkt dat juist in het kruis van Jezus onthuld wordt wie God is. In het kruis schuilt een geheim waar wij omheen blijven cirkelen in de kerk,en waarvan wij steeds opnieuw weer naar de betekenis zoeken voor ons eigen leven.

We willen tot deze wereld spreken, niet met een half woord, maar met een volledig woord, een moedig woord, een christelijk woord.
De kerk is voor mij de plaats waar de 'hemel opgaat', waar ik God hoop te ontmoeten. Het is de plaats waar ik besef dat onze wereld niet aan zichzelf overgeleverd is maar verbonden is met God. Vanuit de Bijbel wordt elke zondag nieuw licht geworpen op mijn bestaan en wordt ons iets van de zin van het leven onthuld. De kerk is denk ik een unieke plaats: Je kunt er komen zoals je bent; of het nu goed met je gaat of niet. Of je het nu goed voor elkaar hebt of juist niet. Of je er nu elke week zit of voor het eerst. Voor Gods Aangezicht zijn we allemaal gelijk. Dit bovenstaande citaat van Duitse theoloog en kerkleider  Dietrich Bonhoeffer herinnert mij eraan dat Gods liefde niet alleen bestemd is voor de kerk, maar juist voor de wereld! Daarom dient de kerk, hoe moeilijk dat in deze tijd ook is, betrouwbare getuige te zijn van de liefde van God. Daarover te spreken en van daaruit te handelen. Daar is moed voor nodig! De kerk is in die zin ook een soort oefenplaats. De plaats waar wij ons met elkaar oefenen in gebed, zingen, stilte, leren luisteren naar Gods Woord en leren te spreken over Hem. Niet alleen voor onszelf, maar voor de wereld.

Je boek is af, je drinkt niet meer, je hebt je rijbewijs; wat je wil je verder nog voor Godsbewijs?
Dit citaat van Gerard Reve komt wel eens terug in gesprekken met vrienden en familie. Als grapje natuurlijk. Maar naast dat dit citaat mij doet glimlachen zit er ook een diepere laag onder, die Reve op een lichtvoetige manier naar boven brengt. Je kunt bepaalde dingen in het leven als vanzelfsprekend beschouwen, maar je kunt ze ook zien als een cadeau, als een geschenk van God. Denk aan de dingen waar we van genieten: kunst bijvoorbeeld of vriendschap en verbondenheid met mensen. Er zijn dingen die zo bijzonder zijn dat ze voor mij boven zichzelf uit wijzen naar God. Zo bekeken is het leven niet vol van dingen die je bezit maar van dingen die je ontvangt.

  
De Maartenskerk staat midden in ons dorp Doorn, bij een kruispunt van wegen. Op deze plaats stond omstreeks 885 al een houten kerkje of kapel. Daarmee is de Maartenskerk de oudste kerk van de provincie Utrecht, gesticht in 1180 door de domproosdij van Utrecht. De toren werd omstreeks 1250 aan de kerk toegevoegd.
De kerkenpaden naar de omliggende dorpen maken duidelijk dat de Maartenskerk van regionale betekenis was als plaats voor de ontmoeting met God.

In de loop van de eeuwen heeft de kerk de nodige veranderingen ondergaan. Daardoor is onze kerk een stille getuige van een dynamisch verleden.
In 2011 is het interieur van de kerk aangepast aan de eisen van de tijd, maar vooral ook met het oog op de liturgische vormen die we als Protestantse Gemeente in onze vieringen gebruiken. Bij de aanpassing van het interieur is gekozen voor een verbinding tussen de monumentale waarden van het historische gebouw en de ruimte en inrichting die nodig is voor de zondagse vieringen.

De Maartenskerk is gebouwd op de west/oost as en kent drie 'delen', van west naar oost: toren, schip en koor. Het westen is in de Bijbelse en liturgische beeldtaal de plaats van de zonsondergang, de einden van de aarde, en het oosten is de plaats van de opgang van de zon der gerechtigheid, de opstanding van Christus. Deze oriëntatie en haar betekenis geeft richting aan de liturgie en de kerkinrichting. Zo is de westzijde voor onze kerk de "natuurlijke" plaats van doop. Het schip met de zijbeuk is het "plein" waar de gemeente zich verzamelt. Het koor is oorspronkelijk bedoeld als ruimte voor de viering van de Maaltijd van de Heer.
 

De Stiltekapel

Ruimte voor stilte en gedachtenis

De kapel van onze kerk is een kleine, stille ruimte waarin u even de stilte kunt zoeken en bijv. een lichtje kunt ontsteken, waar men kan mediteren en waar een dierbare overledene kan worden herdacht. Het is een plek van bezinning en gebed voor iedereen, ook voor hen van buiten onze geloofsgemeenschap. In twee boeken lezen we de namen van hen die werden gedoopt en van hen die ons ontvielen. Aan de muur hangen gedachteniskruisjes met de namen van hen die dit jaar zijn overleden. De Stiltekapel is bereikbaar via de zij-ingang (corridor) van de Maartenskerk.

Openingstijden:

Op zondag zowel voor als na de morgendienst.

Gekoppeld aan de openingstijden van de Koningshof, dhr. Arnoud van Os. 
 

De openstelling van de Stiltekapel valt onder de Kerngroep Pastoraat. Lees hier alles over de Kerngroep Pastoraat

Paspoort

Naam: Leo Oosterom
Jaargang: 1963
Geboorteplaats: Arnhem
Gehuwd met: Christien Flier

Ik groeide op in een gezin met bevindelijke wortels, in het destijds weinig kerkelijk betrokken Arnhem. De spanning tussen doorleefd geloof in God en een seculiere maatschappij die niet buiten je omgaat is bij mij blijven horen. Ik heb me altijd seculier én gelovig gevoeld. De belangrijkste les die ik vanuit de bevindelijkheid heb meegenomen is er een van bescheidenheid: het gaat in Gods verhaal wel over jou maar het draait niet om jou. God heeft heel zijn schepping op het oog.

In mijn tienerjaren raakte ik betrokken bij Youth for Christ, een evangelische beweging die vooral binnen de bestaande kerken opereerde. In deze tijd werd geloven voor mij concreter, persoonlijker: wat heeft God met je dagelijkse leven te maken? Het was deze ervaring die me bij geloof en kerk bewaarde en me deed besluiten om theologie te gaan studeren.

Tijdens mijn studie theologie in Utrecht en Seoel hield ik me graag bezig met de uitleg van de Bijbel: hoe worden die oude verhalen van betekenis voor ons hier en nu? Die passie is altijd gebleven. Toch studeerde ik af op een ander gebied: missiologie en oecumenica. Graag wilde ik een periode in mijn leven gaan werken in de wereldkerk.

Zo werd ik samen met mijn vrouw Christien predikant in dienst van de Oost Javaanse Christelijke Kerk (GKJW). De belangrijkste les die ik in deze jaren geleerd heb is er opnieuw een van bescheidenheid: Gods Geest is je altijd vooruit. Zending is niet zozeer het goede nieuws naar de verre ander brengen, maar ontdekken dat God daar allang aan het werk is.

Na terugkeer naar Nederland werd ik gemeentepredikant in achtereenvolgens Den Haag, Helmond, Sleeuwijk en Doorn, in de laatste drie gemeenten als duo-predikant samen met Christien. Daarnaast heb ik vanaf 2013 ook als interimpredikant gewerkt in diverse gemeen-ten in Brabant en Zuid-Holland. In deze tijd werd het mij steeds duidelijker dat het evangelie van dood en opstanding ook voor de kerk als organisatie geldt. Kerkelijke gemeenten met allerlei kunst en vliegwerk overeind houden werkt vaak alleen maar kramp en teleurstelling in de hand. Aanvaarden dat alles hier op aarde eindig is en dat alleen God eeuwig is, werkt bevrijdend. Het helpt me om dankbaar los te laten en vol verwachting uit te zien naar waar en hoe God onder nieuwe generaties werkt en spreekt. Het is alsof hier de eerste les uit mijn jeugd op een nieuwe manier terugkeert: het gaat wel over ons, maar het draait niet om ons. God heeft heel zijn schepping op het oog.

In dat altijd weer aangevochten maar ook inspirerende geloof werk ik, samen met mijn collega’s Sophie en Christien, met veel plezier als predikant van de Protestantse Gemeente te Doorn.

Paspoort

Naam: Christien Flier
Jaargang: 1964
Geboorteplaats: Leiden
Gehuwd met: Leo Oosterom




Levensloop
Opgegroeid in Indonesië (Bandung), daarna gewoond op talloze plekken in Nederland, theologie gestudeerd, o.a. in Korea (Seoul), gewerkt in Indonesië (Malang) en weer in Nederland (Den Haag, Helmond, Sleeuwijk, Doorn). Deze levensloop heeft bij mij geleid tot een groeiend besef van roeping. Ik wil graag het verhaal vertellen van God die deze wereld dient. Dat verhaal heeft iets te zeggen op de plek waar je je op dat moment bevindt. Wat betekent het goede nieuws van Bijbelverhalen in het hier en nu, persoonlijk, maatschappelijk en kerkelijk? Dat houdt mij bezig.

Speelveld
Als kind speelde ik veel in een ommuurde tuin waarbinnen bloemen, bomen, vogels, vlinders, wormen en hagedissen mijn speelveld vormden. De wereld buiten die tuin bestond uit veel herrie en radioberichten over dreiging van oorlog. De wereld is nooit een veilige plek, leerde ik jong. Maar zij is wel het speelveld voor ons leven. In dat speelveld kom ik veel tegen: mooie dingen, moeilijke dingen, confronterende dingen. Al die dingen bij elkaar roepen iets op: wat doen ze met mij. Hoe reageer ik erop. Daarom vind ik Bijbelverhalen zo mooi: ze roepen altijd iets op. Instemming, verwondering, maar vaak ook weerstand. Dat helpt om vragenderwijs in zien dat die verhalen over ons gaan. In dat gesprek met de Bijbel geloof ik dat God zich meldt. Altijd weer. Bevestigend, troostend, maar vaak ook confronterend. Want hoezo houdt God van deze wereld met al dat geweld. Hoezo houdt Hij van mij, nietig onderdeeltje van die grote wereld, dat immense speelveld. Dat is toch onvoorstelbaar. Niet te bevatten. Al die vragen voeden mijn geloof dat het draait om God die draagt en dient.

Hoe verder?
Toen ik werd bevestigd in het ambt was er een oude predikant die mij deze tekst uit Prediker 11 meegaf: ‘Werpt uw brood uit op het water en ge zult het vinden na vele dagen’. Dat is een absurde tekst, want het lijkt op weggooien, verspillen, laten vergaan, niet gebruiken waar iets voor bedoeld is. Maar het fascinerende van de tekst is dat er wel iets van terugkomt. Dat je kennelijk kunt denken dat je iets verspilt, maar dat het wordt geduid als een investering. Het belangrijkste is misschien wel dat je er geduld voor moet hebben. Het is een levensles in vertrouwen. Je leert geven, investeren, je energie spenderen aan iets dat ooit – zonder dat je weet wat, waar en hoe – zichtbaar zal worden. In de toekomst. Dat is dus de weg vooruit, en nooit terug. Dat vind ik een uitdagende gedachte, zo tegen mijn zestigste levensjaar.